هرگز گمراه نخواهیم شد، اگر... (2)

وصیت رسول خدا صلی الله علیه و آله در روز وفاتشان (2)

اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم

با اینکه فرمایش پیامبر خدا صلی الله علیه وآله، در آخرین روز عمر مبارکشان را در این پست نوشتیم، به چنددلیل دوباره صفحه را به این حدیث مزین می کنیم: من جمله اینکه: در آنجا از دید دیگری نگاه کرده بودیم، و اینجا به نظر مناسب است در انتهای بحث «نوشته بازدارنده از گمراهی» بار دیگر به این حدیث توجه کنیم:

در این حدیث، نیز رسول خدا ـ مانند تمام عمرشریفشان ـ تمسک به ثقلین را ـ تنها ـ عامل «بازدارنده از گمراهی» تا ابد مشخص فرمودند. و آنچه در اینجا مهم است اینکه رسول الله در این حدیث مشخص فرمودند که منظور از ثقلین، قرآن و «دوازده» وصی و امام بعد از ایشان است.

(شاید بتوان گفت این قضیه، در انتهای عمر رسول خدا صلی الله علیه و آله (در مورد نوشته بازدارنده از گمراهی)، شبیه به همان قضیه ابتدای دعوت علنی و از خویشاوندان است. در آن روز ابولهب لعین دفعه اول (و دوم) به رسول خدا صلی الله علیه و آله، تهمت سحر و جادو زد ونگذاشت که رسول خدا صلی الله علیه و آله دعوت خویش را ابلاغ کنند و بفرمایند که هذا علی اخی و وصیی و خلیفتی فیکم فاسمعوا له و اطیعوا؛ ولی پیامبر در میهمانی (دوم و یا) سوم مطلب خودشان را فرمودند. به هر حال در اینجا هم، در روز پنج شنبه، غاصب دوم خلافت، به پیامبرمان تهمت و جسارت عظیمی کرد و نگذاشت که پیامبر، علنی نوشته بازدارنده از گمراهی را بنویسند، اما رسول الله، در روز وفاتشان بار دیگر اراده فرمودند که مطلب بازدارنده از گمراهی را بگویند، و این بار توانستند، و مطلب بازدارنده از گمراهی را فرمودند.)

در این پست برای این که خیلی هم تکراری نباشد، قرائن دیگری از این حدیث، را می آوریم. یعنی احادیثی (5 حدیث) که در آن بیان می کنند که رسول خدا صلی الله علیه و آله در آخرین روز عمر مبارکشان [بعد از شب وفات!] خطبه ای خواندند و در ضمن آن، اشاره به حدیث ثقلین و عدم گمراهی در صورت تمسک به آن، کردند؛ بدون این که کوچک ترین و کم ترین اشاره ای به افرادی غیر از دواده امام داشته باشند، و همین کافی است برای این که از اعتقاد به دوازده امام دست برنداریم.

هرگز گمراه نمی شوید، اگر...

بسم الله الرحمن الرحیم.

این پست را در تکمیل بحث «نوشته عاصم من الضلال»؛ و در نقد اشتباهات و ردّ ادعاهای احمداسماعیل در کتاب وصیت مقدس (در رابطه با حدیث وصیت)، می آوریم، تا ان شاء‌الله بعضی از انصار فریب خورده اش متوجه بشوند که اوصیای رسول خدا، فقط دوازده نفرند.
گفتیم که او ادعایش را به اینجا رسانده است که گفته است:‌ «بانّ وصیته عند الموت هی العاصم من الضلال لاغیر»! «فقط وصیت شب وفات، بازدارنده از گمراهی است و نه هیچ کدام از فرمایشات دیگر رسول الله!!؟» به این خاطر چنین می گویند که ادعای کاملا غلط [اثبات کردیم غلط بودنش را] و بدون دلیل دارند که حدیث وصیت، همان نوشته عاصم من الضلال روز پنج شنبه است،
به هر حال، به نظر می رسد علاوه بر پست های پیش به این چند حدیث نیز دقت کنیم: (ویژگی این احادیث این است که : شامل عبارت «لن تضلوا» هستند، یعنی همان عبارتی که رسول خدا صلی الله علیه و آله در روز پنج شنبه فرمودند؛ و در نتیجه از این لحاظ هیچ فرقی با حدیث روز پنج شنبه ندارند، یعنی همان طور که آن حدیث عاصم من الضلال است، این احادیث نیز هستند. به عبارتی می خواهیم بگوییم: علاوه بر اینکه مطلب بازدارنده از گمراهی، طبق احادیث فراوان، همان اعتقاد به دوازده امام است، رسول خدا صلی الله علیه و اله این عبارت را فقط در روز پنج شنبه نفرمودند، بلکه بر خلاف اعتقاد و جسارت احمداسماعیل، در طول حیاتشان متوجه عدم گمراهی امتشان بودند و سفارشات لازم را فرمودند....) 

ابتدا ترجمه مضمون احادیث به فارسی، و در انتها متن عربی احادیث را ملاحظه کنیم:

حدیث اول: کفایة الأثر: ص171

قرینه حدیث 11 کتاب سلیم

اللهم صل علی محمّد و آل محمّد وعجّل فرجهم.

نوشته بازدارنده از گمراهی چه بود؟ 4

در ادامه نقد کتاب وصیت مقدس منسوب به احمداسماعیل، و این ادعایش که حدیث شب وفات [شب دوشنبه]، همان نوشته عاصم من الضلال روز پنج شنبه است، توجه به این حدیث، به عنوان قرینه ای برای پست پیش (حدیث 11 کتاب سلیم) نیز جالب است، و جالب تر این که به این حدیث، نیز در کتاب وصیت مقدس استناد شده است!!
حدیث 49 کتاب سلیم رحمه الله، که مانند حدیث 11 کتاب، در رابطه با نوشته بازدارنده از گمراهی است، همان نوشته ای که رسول خدا می خواستند در روز پنج شنبه بنویسند، و همان نوشته ای که احمداسماعیل ادعا دارد، رسول خدا در شب وفات همان را نوشتند.

این حدیث را سلمان برای سلیم رحمهما الله نقل کرده است، دو نفر از صاحبان اسرار اهل بیت. در این حدیث نیز سلمان رحمه الله می گوید: رسول خدا صلی الله علیه و آله در نوشته بازدارنده از گمراهی، تک تک امامان بعد از خودشان را معرفی کردند، و [مانند تمام عمر مبارکشان] فقط نام دوازده امام را بردند.

ترجمه حدیث از کتاب اسرار آل محمّد علیهم السلام:
سلیم بن قیس مى‏گوید: از سلمان شنیدم که می ‏گفت:

آیا مهدیین راز بوده و در مورد آن ها تقیه شده است؟

نوشته بازدارنده از گمراهی چه بود (3) پاسخ به اشکالات

اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم.

در ادامه پست پیش، شبهه پرتکرار انصار را بررسی کنیم:‌
می گویند: «چون مهدیین سرّ‌ و راز است،‌ امیرالمؤمنین به طلحه که دشمن ایشان است، ‌نفرمودند و خلاصه ای از آن را نقل کردند، یعنی رسول خدا نام مهدیین را به عنوان امام بردند،‌ اما امیرالمؤمنین نفرمودند،‌ و اصلا نیازی نمی دیدند...» .

همچنین وقتی به آن ها گفته می شود که: «چرا در هیچ حدیثی اشاره به امامت مهدیین نشده است؟» می گویند: «تقیه» شده است.

خب، ان شاء‌الله این حرفشان که مهدیین سرّ است را بیش تر بررسی می کنیم. اما به خصوص این حدیث کتاب سلیم، کافی است که آن ها دقت کنند که:

آیا حدیث کتاب سلیم، کامل نیست؟

نوشته بازدارنده از گمراهی چه بود؟ (2)

بسم الله الرحمن الرحیم.
اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم.
بحث در مورد کتاب وصیت مقدس منسوب به احمداسماعیل -سیداحمدالحسن یمانی مزعوم- و حدیث وصیت کتاب غیبت شیخ طوسی رحمه الله و نوشته عاصم من الضلال است.

این گفته احمداسماعیل را که «تمام رسالت رسول خدا، بدون این نوشته، بازدارنده از گمراهی تا ابد نیست!» (نستجیربالله) بررسی کردیم و به اینجا رسیدیم که طبق حدیث پست پیش، آن نوشته، اصلا وحی جدیدی نبوده و بلکه معرفی و تأکید دیگری بر امامت امیرالمؤمنین و ائمه از اولاد ایشان که جمعا دوازده نفرند، بوده است.
این حدیث کتاب سلیم، ‌خیلی واضح است، و خیلی مفید، و واقعا این حدیث نیز کافی است برای ردّ تمام ادعاهای واهی احمدالحسن و اما اشکالاتی را وارد می کنند که در دو پست آن ها را بررسی می کنیم:

اشکال اول:‌ می گویند که حدیث کتاب سلیم، کامل نیست.

و اشکال دوم: می گویند : مهدیین سرّ و راز بوده و بنابراین در آن حدیث مطرح نشده است.

(بطلان این اشکال که: «الی یوم القیامه» یعنی تا روز قیام امام زمان و نه تا روز قیامت، را در پست پیش بررسی کردیم.)

خب توجه داریم که احمدالحسن این حدیث را قرینه ای بر حدیث کتاب غیبت می دانند، و می گویند: «حدیث کتاب سلیم، صرفا از نوشته شدن وصیت خبر می دهد، ولی متن نوشته، همان متن حدیث کتاب غیبت است»
البته همین گفته به ضرر آن ها و اشتباه بزرگی است، چرا که این دو حدیث با هم متناقض هستند، و نمی توانند اشاره به یک قضیه و نوشته داشته باشند! که در ادامه، تناقض آن ها را نشان می دهیم.

خب، ‌اما جواب :