یادداشت-زمان نوشته شدن نوشته عاصم

اللهم صلّ علی محمد و آل محمد

به عنوان پاورقی و بعد از دو پست پیش، دو مطلب دیگر  در رابطه با این که آیا حدیث وصیت شب وفات، همان نوشته بازدارنده از گمراهی است یا خیر، می توان گفت :

1ـ زمان نوشته شدن نوشته بازدارنده از گمراهی

2- متن نوشته.

این مطلب از نظر خودم، جالب و مهم است، اما خب انصار احمد، بسیار اهل توجیه هستند، وقتی با صریح حدیث ایمان نمی آورند، و دو پست پیش برایشان سودی ندارد، قاعدتا به این مطلب هم اهمیتی نخواهند داد -در حالی که واقعا حدیث پست پیش 1 و 2 بسیار روشن کننده است - و... به همین خاطر، این پست در صفحه اصلی وبلاگ نشان داده نمی شود، که اگر زمانی انصار خواستند، پاسخی بگویند، -که نخواهند توانست - ابتدا به پست های دیگر فکر کنند.

در موزد زمان نوشته شدن، با استفاده از دو حدیث ذکر شده، حدیث امیرالمؤمنین و حدیث سلمان، این مطلب کاملا قابل برداشت است که - البته اگر اهل توجیه نباشیم! -:

نوشته بازدارنده از گمراهی، در همان روز پنج شنبه و بعد از بیرون رفتن اصحاب نوشته شد، نه در شب دوشنبه!

در حدیث 11، امیرالمؤمنین سلام الله علیه به این مضمون می فرمایند که :

آیا یادت هست که دومی نگذاشت پیامبر خدا ، روز پنج شنبه ، مطلبی را بنویسند...؟ سپس فرمود: هنگامی که شما خارج شدید، رسول خدا به من از آن نوشته خبر دادند - لما خرجتم اخبرنی ...- 

و «هنگامی که اصحاب خارج شدند»، قاعدتا و آنچه که از ظاهر کلام برمی آید، یعنی همان روز پنج شنبه.

(شاید انصار بگویند که به شب دوشنبه هم می توان گفت: «بعد از بیرون رفتن اصحاب»، اما خودشان نیز خوب می دانند که ظاهر و سیاق حدیث، و معنای اولی که از حدیث به دست می آید، اشاره به نوشته شدن در همان روز و همان ساعات اولیه بعد از خروج اصحاب دارد. و اگر بخواهند معنای دیگری بکنند، نیاز به دلیل دارد.

مخصوصا که امیرالمؤمنین سلام الله علیه فرموده است : «لما خرجتم، اخبرنی، هنگامی که خارج شدید، رسول خدا به من خبر دادند...» و نه مثلا حتی «بعد ما خرجتم»، و می توان گفت: اگر می خواستند بفرمایند که در شب دوشنبه چنین اتفاقی افتاد، می توانستند از کلمات دیگری استفاده کنند، و لازم نبود که بفرماید: لما خرجتم، بلکه می توانستند مثلا بگویند: روزهای بعد و...). 

و در حدیث 49 نیز سلمان می گوید که : 

بعد از آن که دومی نگذاشت و آن توهین و جسارت عظیم را به رسول خدا کرد، و اصحاب از خانه خارج شدند، ما هم می خواستیم برویم که امیرالمؤمنین فرمود بنشینید تا از رسول خدا بپرسیم که قصد نوشتن چه چیزی را داشتند. همه رفتند و ما نشستیم و رسول خدا مطلب بازدارنده از گمراهی را فرمودند که همان معرفی دوباره دوازده امام بود.

این حدیث (از آنجا که سلیم رحمه الله گفته است که از امیرمؤمنان و امام حسن و امام حسین نیز همین مطلب را شنیدم، به این فرمایشات سلمان رحمه الله، حدیث می گوییم - نه مانند العقیلی و دیگر انصار که کلمات دشمنان اهل بیت، مانند ابن عمر، و کعب الاحبار را به عنوان حدیث و قرینه حدیث وصیت نقل کرده است! -) هم مانند حدیث قبلی، اشاره به خروج اصحاب از بیت رسول الله می کند و سپس نوشته شدن کتاب عاصم من الضلال.

یعنی علاوه بر تناقض مهم و اساسی اول که حضرت رسول صلی الله علیه و آله، در آن نوشته، فقط و فقط نام دوازده امام را بردند، [و بنابراین حدیث وصیت کتاب غیبت باید کنار گذاشته شود] این تناقض - در مورد زمان این دو نوشته - هم وجود دارد.

و علاوه بر این که (بر خلاف نوشته احمدالحسن مدعی یمانی و امامت) این دو حدیث، قرینه ای بر حدیث وصیت نیست، بلکه حتی متناقض و مخالف آن هم هست.

2- در مورد محتوای این نوشته.

دقت کنیم، رسول خدا صلی الله علیه و آله می خواستند، در روز پنج شنبه مطلبی را بنویسند که با تمسک به آن «امت» گمراه نشوند.

و بنابراین این نوشته، قاعدتا خطاب، فرمایش و دستوری است به ما امت رسول خدا، و نه به شخص خاص امیرالمؤمنین. یعنی رسول خدا صلی الله علیه و آله، فرمایشی را می فرمایند که به آن اعتقاد داشته باشیم ، دستوری را به ما می دهند که عمل کنیم، و تمسک به آن داشته باشیم، و در نتیجه گمراه نشویم.

اما می بینیم که حدیث کتاب غیبت، (علاوه بر اینکه اصلا خطابش به مردم نیست) شامل دستوراتی است به شخص خاصّ امیرالمؤمنین مثلا در مورد همسران رسول خدا صلی الله علیه و آله.

نه این که این مطلب مهم نباشد، خیر بسیار اهمیت دارد، اما به نظر می رسد، متناسب با نوشته بازدارنده از گمراهی نیست، این که رسول خدا بخواهند آن را در نوشته بازدارنده از گمراهی (که اگر امت به آن متسک پیدا کنند، گمراه نمی شوند) بنویسند، بعید به نظر  می رسد.

به علاوه که طبق همین حدیث کتاب غیبت شیخ طوسی رحمه الله، در ابتدا گفته شده است که : پیامبر وصیت شان را نوشتند تا این که به اینجا رسید «حتی انتهی الی هذا الموضع» و این یعنی مطالب دیگری غیر از نام بردن به اوصیا نیز در وصیت بوده است، و باز هم بعید است که چنین نوشته ای ، همان نوشته «بازدارنده از گمراهی» باشد