خاتم و صحیفه های نازل شده از آسمان، دوازده تا بوده است.

اوصیای رسول خدا دوازده نفرند.

اللهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم.
فلعن الله امة اسست اساس الظلم والجور علیکم اهل البیت.

در پست پیش، کلیّاتی در مورد «وصیت مکتوب و مهر شدۀ نازل شده از آسمان» گفته شد:

اینکه: طبق احادیث - که یک مورد را در پست پیش نوشتیم- اسم، صفت، وظایف و... مربوط هر امامی - سلام الله علیهم- در صحیفۀ مختومۀ مخصوص به خود ایشان، نوشته شده است، بنابراین:

بدیهی است که این صحیفه و خاتم ها دقیقا به تعداد اوصیاست.

حال در این پست، (به قسمت دیگری از بحث «وصیت رسول خدا صلی الله علیه و آله» می پردازیم) اینکه: باید ببینیم این «خاتم» ها چندتاست؟ دوازده یا بیست و چهار؟! یعنی به عبارت دقیق تر، اوصیا دقیقا چند نفرند؟!

ما که نمی دانیم مگر آنچه را که خود اهل بیت یاد داده اند، پس ببینیم خودشان چه فرموده اند، و قبول کنیم و تسلیم باشیم و توجیه اشتباه نکنیم.

با مراجعه به روایات می بینیم که لااقل طبق صریح دو روایت، تعداد این صحیفه ها، دوازده تا بوده است، و بنابراین اوصیا دوازده نفرند. روایات را ببینید:

ان شاء الله در ادامه پست ها، توجیهات و اعتراضاتی را که گردانندگان جریان احمداسماعیل وارد می کنند، بررسی می کنیم.

وصیت شب وفات، و وصیت به امامت1

بسم الله الرحمن الرحیم

اینجا مطلب مهم دیگری نیز می توانیم بگوییم، هر چند که آن را جزء مطالب اصلی نمی دانیم

دقت کنیم: 

هیچ امامی نیست مگر این که به او وصیت شده باشد؛ و هر کسی که به او «وصیت» نشده باشد، یقینا امام نیست.

این مطلب کاملا درستی است که اتفاقا پیروان احمداسماعیل، نیز زیاد تکرار می کنند و البته دلیل مهم و اصلی ما بر این که مهدیین امام نیستند، نیز همین مطلب است!!

و اما مهم این است که «وصیت» یعنی چه؟

وصیتی که برای امامت لازم است یعنی اینکه:

ابتدا رسول خدا شخصی را مشخص کنند (یعنی مثلا نام ایشان و نام پدرشان را بیاورند) و بفرمایند که ایشان «وصی» من است، ایشان بعد از من «امام» است، (وصیت رسول خدا)

و سپس امام قبلی هم به صراحت، از همان شخص با همین عنوان «امامت» و «وصایت» رسول خدا نام ببرند. (وصیت ظاهره)

(و البته یقین داریم که رسول خدا صلی الله علیه و آله نیز ، فقط و فقط به کسانی که خداوند آن ها را برای این منصب عظیم انتخاب کرده باشد، وصیت به امامت می کنند)

همان طور که امام باقر سلام الله علیه در ضمن حدیثی به جابر فرمودند : 

إِنَّ الْأَئِمَّةَ هُمُ الَّذِینَ نَصَّ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله بِالْإِمَامَة....

خب اما در مورد مهدیین و حدیث وصیت کتاب غیبت:

استناد به آیه به عنوان قرینه حدیث وصیت2

بسم الله الرحمن الرحیم.

اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم.

بعد از آنکه در پست پیش، احادیثی را که احمداسماعیل [سیداحمدالحسن] به آن ها (به منظور اثبات قرینه بودن آیه 180 سوره بقره، برای حدیث وصیت شب وفات پیامبر خدا در کتاب غیبت) استناد کرده است، بررسی کردیم، مناسب است که از میان احادیث، یک حدیث را که می توان از آن استفاده کرد که منظور از «خیر» در آیه، اموال و دارایی هاست، بیاوریم:

و البته، در این پست حدیث دیگری نیز می آوریم: وآن اینکه :

می دانیم که در مورد نص رسول خدا به امامان و اوصیایشان احادیث زیادی داریم، [که همه آن ها را می توان وصیت رسول خدا دانست]  اما «شاید» بتوان گفت: حدیث دوم ما در این پست، مربوط به وصیت رسول خدا صلی الله علیه و آله در مورد اموال و دارایی هایشان است.

استناد به آیه به عنوان قرینه حدیث وصیت

 بسم الله الرحمن الرحیم

حدیث وصیت، حدیث واحدی هست، و هچ حدیث دیگری ـ چه صحیح و چه غیر آن ـ نداریم  که گفته باشد امام زمان وصیت را به فرزندشان می دهند، البته عبارت الائمه من ولده داریم که در این جا تمام آن ها را بررسی کردیم، هیچ حدیثی ندارم که به صراحت فرموده باشد، 24 امام داریم! هیچ حدیثی.

و همین کافی است برای قبول نکردن و رد کردن دعوت احمداسماعیل، [احمدالحسن] واما  خب آن ها هم که این مشکل برزگ شان را می دانند، برای این حدیث، قرائنی دست و پا کرده اند، یعنی به احادیث دیگری استناد می کنند و می گویند، این احادیث قرینه معنوی برای حدیث وصیت است، و بنابراین حدیث وصیت، واحد نیست. که البته در تمام آن ها، اشتباه کرده اند [بخوانید فریب می دهند و دروغ می گویند] این را ما شیعیان نه از روی هوا، بلکه با دلیل و برهان، اثبات کرده ایم.

خب بگذریم، از قرینه هایی که برای حدیث وصیت، خود احمدالحسن به آن استناد کرده است، قرینه قرآنی آن است. به این آیه در قرآن کریم، سوره بقرة، آیه 180، استناد می کنند:

«کُتِبَ عَلَیْکُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّةُ لِلْوالِدَیْنِ وَ الْأَقْرَبینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقین‏»

«بر شما مقرر شده است هنگامی که یکى از شما را مرگ فرا رسد، اگر «خیری» بر جاى گذارد، براى پدر و مادر و خویشاوندان [خود] به طور پسندیده وصیت کند؛ [این کار] حقى است بر پرهیزگاران.»