حدیث یازده کتاب سلیم- وصیت روز پنج شنبه

نوشته عاصم من الضلال چه بود؟

بسم الله الرحمن الرحیم
ابتدا صلواتی بفرستیم بر رسول خدا وامیرالمؤمنین ولعنت کنیم بر دشمنان، قاتلان ومدعیان دروغین مقامات ایشان
اللهم صل علی محمّد وآل محمّد وعجّل فرجهم والعن واهلک اعدائهم.

در پست گذشته جسارت احمداسماعیل [احمدالحسن یمانی مزعوم] را دیدم که گفته بود: «فقط نوشته ای که رسول خدا می خواستند روز پنج شنبه بنویسند، بازدارنده از گمراهی است» این حرف را در همان پست جواب دادیدم، اما حال در چندین پست، در ثقلین، به دنبال این هستیم که اصلا «آن نوشته عاصم من الضلال - بازدارنده از گمراهی - چه بود؟» وصیت به 12امام، یا وصیت به 24 امام؟!

جریان مدعی یمانی و در رأس آن احمداسماعیل، مدعی است که «وصیت شب وفات، همان چیزی است که رسول خدا می خواستند، روز پنج شنبه، در کتف بنویسند»
البته برای این حرفشان هیچ دلیلی ندارند! [مانند بقیه ادعاهایشان] یعنی اصلا این حرف، صرفا یک ادعای بدون دلیل است، و در خود حدیث وصیت، چنین چیزی فرموده نشده است!!

اما در حدیثی (که از جدی ترین و بهترین احادیثی است که به تنهایی برای ردّ کل این دعوت کافی است) وصی رسول خدا، امیرالمؤمنین صلی الله علیهما و آلهما، آن نوشته عاصم من الضلال را بیان می کنند. جالب است که خود احمداسماعیل نیز به این حدیث استناد کرده است، البته به قسمتی از آن!

بله، حدیث معروف یازدهم کتاب سلیم بن قیس، حدیث مفصلی که در ضمن آن امیرالمؤمنین سلام الله علیه در حضور اصحاب، به این مضمون به طلحه می فرمایند:

وحی و وصی جدید

اللهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم.

احمداسماعیل (سیداحمدالحسن یمانی مزعوم) در ادامه سیرِ ادعاهای عجیب و اشتباه خود در رابطه با حدیث وصیت، به شیعیان اعتراض کرده است که: چرا می گویید  رسول خدا صلی الله علیه و آله، در نوشته روز پنج شنبه، قصد تأکید دوباره بر حدیث ثقلین داشته اند؟! شما از کجا می دانید ایشان صلی الله علیه و آله قصد نوشتن چه چیزی را داشته اند؟ و گفته است: 

«مثلا آیا خداوند متعال به آنان خبر داد که یک روز، یا یک ماه یا دو ماه قبل از وفات پیامبر، هرگز به او وحی جدید، یا تفاصیل جدیدی در مورد یکی از ثقلین یعنی اوصیاء بعد از ایشان و نام و اوصافِ برخی از آنان نفرستاده است، تفاصیلی که ضامن عدم گمراهی امت تا روز قیامت است..»

سوال او را پاسخ خواهیم داد، در این پست فعلا به همین گفته  او می پردازیم.

این صحبت او نیز اشتباهی عظیم و در تناقض بزرگی است با آیه شریفه کلام الله مجید، بله آیه «اکمال دین» به وضوح فرموده است که: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی»

استناد به آیه به عنوان قرینه حدیث وصیت2

بسم الله الرحمن الرحیم.

اللهم صل علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم.

بعد از آنکه در پست پیش، احادیثی را که احمداسماعیل [سیداحمدالحسن] به آن ها (به منظور اثبات قرینه بودن آیه 180 سوره بقره، برای حدیث وصیت شب وفات پیامبر خدا در کتاب غیبت) استناد کرده است، بررسی کردیم، مناسب است که از میان احادیث، یک حدیث را که می توان از آن استفاده کرد که منظور از «خیر» در آیه، اموال و دارایی هاست، بیاوریم:

و البته، در این پست حدیث دیگری نیز می آوریم: وآن اینکه :

می دانیم که در مورد نص رسول خدا به امامان و اوصیایشان احادیث زیادی داریم، [که همه آن ها را می توان وصیت رسول خدا دانست]  اما «شاید» بتوان گفت: حدیث دوم ما در این پست، مربوط به وصیت رسول خدا صلی الله علیه و آله در مورد اموال و دارایی هایشان است.

استناد به آیه به عنوان قرینه حدیث وصیت

 بسم الله الرحمن الرحیم

حدیث وصیت، حدیث واحدی هست، و هچ حدیث دیگری ـ چه صحیح و چه غیر آن ـ نداریم  که گفته باشد امام زمان وصیت را به فرزندشان می دهند، البته عبارت الائمه من ولده داریم که در این جا تمام آن ها را بررسی کردیم، هیچ حدیثی ندارم که به صراحت فرموده باشد، 24 امام داریم! هیچ حدیثی.

و همین کافی است برای قبول نکردن و رد کردن دعوت احمداسماعیل، [احمدالحسن] واما  خب آن ها هم که این مشکل برزگ شان را می دانند، برای این حدیث، قرائنی دست و پا کرده اند، یعنی به احادیث دیگری استناد می کنند و می گویند، این احادیث قرینه معنوی برای حدیث وصیت است، و بنابراین حدیث وصیت، واحد نیست. که البته در تمام آن ها، اشتباه کرده اند [بخوانید فریب می دهند و دروغ می گویند] این را ما شیعیان نه از روی هوا، بلکه با دلیل و برهان، اثبات کرده ایم.

خب بگذریم، از قرینه هایی که برای حدیث وصیت، خود احمدالحسن به آن استناد کرده است، قرینه قرآنی آن است. به این آیه در قرآن کریم، سوره بقرة، آیه 180، استناد می کنند:

«کُتِبَ عَلَیْکُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّةُ لِلْوالِدَیْنِ وَ الْأَقْرَبینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقین‏»

«بر شما مقرر شده است هنگامی که یکى از شما را مرگ فرا رسد، اگر «خیری» بر جاى گذارد، براى پدر و مادر و خویشاوندان [خود] به طور پسندیده وصیت کند؛ [این کار] حقى است بر پرهیزگاران.»